een tijdreis

Vrijdag 20-02-2015 een tijdreis

Wel we hebben een tijdreis gemaak, het ene moment is het zaterdag 21-2 en een paar minuten later is het weer vrijdag 20-2. Wat gaat zo'n week toch snel.
We zijn de internationale tijdgrens gepasseerd.
We vlogen van Christchurch naar Aukland, en stappen over op een vlucht naar Rarotonga en vandaar met weer een ander vliegtuig naar Aitutaki.
We landen om 18:55, en worden verwelkomt door Mieke, de eigenaresse van het resort, krijgen bloemen omgehangen en een kokosnoot met een rietje en bloemen.
Zo'n ontvangst hadden we niet verwacht, het is het is overdonderend.
Mieke is, zoals de naam klinkt, Nederlandse, en ze zorgt er voor dat we ons gelijk thuis voelen hier.
Zij laat ons ons huis zien waar we de komende dagen zullen blijven, je gelooft je ogen niet, het zijn allemaal losse huisjes met een dak van palmbladeren een veranda en een binnen en een buitendouche er zit een fan en airco, want poe, het kan hier heet worden! Er is ook een bar bij het zwembad, kan het decadenter dan met een biertje op de rand in het zwembad ronddobberen?
We zitten in het paradijs hier, we lopen over het strand naar een restaurant, krijgen heerlijk eten van een zingende serveerster en gaan voldaan terug. Tijdens de wandelijk zien we in het licht van de zaklamp steeds iets voorbij schieten. Dit blijken kleine krabbetjes te zijn, die niets liever doen dan Ton in zijn tenen knijpen.

Zaterdag 21-2-2015

En weer is het zaterdag.
Na een heerlijk ontbijt, worden we om half tien opgehaald voor een excursie. 
We gaan met de bus naar Samade, een resort en daar ligt een boot op ons te wachten.
Het is een familie bedrijf, Bishop Cruises, behalve het echtpaar dat het bedrijf runt gaan er ook een nicht, haar man en kind, en een jonge knul mee. We hebben dus een op een begeleiding! We varen een stuk het lagoon op en genieten van een heerlijk verfrissend briesje en de prachtige tinten blauw. We zijn met een klein gezelschap, 4 chinezen, en 2 Filipijnen en wij dus. Een van de Chinese vrouwen is erg grappig en extraverte, wat je niet veel ziet bij Chinese mensen, ze komt binnenvliegen met een grote roze zonnehoed met bloemen op en rent op de baby af die helemaal, fijn geknuffeld word.
Ze lacht aanstekelijk en maakt allerlei grappige foto's van de anderen chinezen. Maar helemaal grappig is het zwempak wat ze aan hebben, het is een zwart jumpsuit maar met felle decoraties.
Hiermee gaan ze ook snorkelen en dat was gaaf, je ziet allerlei prachtig gekleurde vissen om je heen zwemmen. Ze zijn erg snel, ik heb verloren met tikkertje. Het volgende avontuur is One Foot Island, hier vind je het meest afgelegen postkantoor in de wereld waar je ook je paspoort kunt af laten stempelen.

Hier krijgen we ook een heerlijke lunch met allemaal verse producten van het eiland, vruchten, vis, salade. Het is eigenlijk veel te lekker, want met die warmte valt het zwaar, het lukt ons niet meer om binnen een half uur het eiland om te lopen ook al is het one foot eiland. Daar roept onze kapitein weer come on en ook in het Chinees "liu", want die lui luisteren voor geen meter, denken zeker dat ze op vakantie zijn.
We varen weg en gaan naar een snorkel plek waar heel veel te zien valt, zeker als je met een grote vissekop het water ingaat. Geel gestreepte zwarte en hele grote gele snappers zwemmen voorbij, we zijn opgetogen. 
Helemaal als er plotseling een hoosbui over ons heen trekt als we aan het snorkelen zijn, je ligt in het warme water en voelt de koele spetters tikken tegen je hele achterkant.
Ook het gesprek met Anna zal ik niet vergeten, ze verteld van alles over het eiland en is docente op school. De kinderen krijgen hier gratis onderwijs, in tegenstelling tot de Fiji eilanden. De mensen hebben hier een sterke band, er is veel lokale handel, want alles wat je importeert is peperduur, dankzij de Amerikanen. Veel eilanders van 25 tot 45 jaar werken in NieuwZeeland of Australië, de kinderen blijven op het eiland bij oma en opa, die hebben er wel 4 of 5 te verzorgen.
Na deze boeiende gesprekken, prachtige uitzichten en ultieme watersensatie nemen we hartelijk afscheid van onze gastheren en -vrouwen. Het was een mooie dag, zonder circus om ons toeristen te vermaken.
Als we terugkomen wil Ton nu eens eindelijk zelf varen, we pakken ieder een kajak en peddelen het lagoon op. Om ons heen turqoize, in de verte het gebulder van de blauwe branding schuimbekkend in de verte, maar hier is het stil, heel stil van binnen en buiten.