Tanemahuta

Het heeft een paar dagen geduurd maar hier zijn weer de verhalen.

Vrijdag 9 januari 2015

Van Paihia naar Waitangi, een Must See, de plaats waar in 1840, een verdrag is gesloten met de Engelsen, The Waitangi Treaty.
We zagen eerst een film, erg indruk wekkend mooie beelden van New Zealand, de Māori's en de binnen komst van de Engelsen.
Hierna volgde een rondleiding, waarbij de gids veel vertelde over de geschiedenis van de Māori's, hun gewoonten, de catamarans en hun cano's.
Toen Abel Tasman hier kwam, en de Maori's hoorde blazen op een soort van didgereedo, en hij dit beantwoordde met trompetgeschal, werd dit door de Maori's opgevat als een oorlogsverklaring. Toen Abel de woeste Maori's zag aankomen in hun cano's, is hij gevlucht. Niet lang daarna kwamen de Engelsen en de Fransen tegelijkertijd, zonder dat ze dit van elkaar wisten, de Engelsen hadden meer geluk.
Zij hadden iemand uit Hawaï bij zich, en hebben zo een handels verdrag met de Maori's kunnen afsluiten. Hoewel dat nogal dubieus bleek, in de Engelse versie stonden heel andere dingen dan in de Maori versie.

Verder kon je er een waka, oorlogscano bekijken met prachtig houtsnijwerk.
Na het verhaal van de gids was er ook een indrukwekkende show met zang en dans, wat veel liet zien van de cultuur van de Maori's . Zo mooi, je moet het eigenlijk zelf gaan bekijken!
De show was grotendeels historisch, maar ook met de nodige humor, een van de bezoekers kon zich aanmelden als chief en die kreeg dan een oorlogsdans te zien, waarbij hij bijna met een speer in zijn oog werd gestoken. Daarna kreeg hij een vredessymbool aangeboden en moest dit op gepaste wijze aannemen. Dat ging gelukkig goed en zo konden wij levend het community house in om de rest van de show te zien.
Daarna hebben we een mooie tocht gemaakt naar   Whatuwhiwhi top 10 holiday parc, bij Karikari peninsula, niet goedkoop maar we kregen flinke korting   Waar we een plekje vlakbij zee en strand hadden, hier kon je heerlijk zwemmen en dat hebben we dan ook gedaan !

Zaterdag 10 januari 2015

Vandaag vroeg op, we gaan naar Cape Reinga, voor ons het noordelijkste punt van NZ. Vanaf hier is het voorlopig zuidwaarts.
Maar eerst nog even wat voorraad inslaan, en in Awanui, en daar zagen we een klein bakkerijtje, met heerlijke puddingbroodjes en pasteitjes. En die kenden we nog uit Australië, dus.............
Na ook nog getankt te hebben op weg naar de Cape, een kleine 100km, 1,5 uur rijden over slingerende wegen, en genietend van een ongelooflijk mooi landschap.
Prachtig uitzicht en alles heel mooi opgezet met informatieborden, je ziet de twee stromen samenkomen en ernaast 2 rotsen met een hele oude boom erop. Dit is de plek waar je ziel deze wereld verlaat, volgens de Maori . Mijn ziel zal wel niet verder gaan dan de pier van Scheveningen, vermoed ik.
Op weg naar het zuiden hebben we nog een tussenstop gemaakt bij de zandduinen, hier kon je een sleetje huren en van de duinen naar beneden te glijden, iets waar veel mensen blijkbaar behoefte aan hadden.
We hebben een van die duinen beklommen en het was inderdaad een vreemde gewaarwording....in een keer ben je in de Sahara, gauw naar beneden hollen om wat te drinken te pakken.
We besluiten om niet verder te rijden, en via WikiCamps, vinden we de campsite Hukatere Lodge Camping Ground.
Na de afslag gevonden te hebben, komen we al gauw in een bosrijk gebied, en veranderd de weg in een gravelroad, maar.....
Algauw veranderd het bos in een kale vlakte, dit is een houtkap gebied.
Maar we rijden door, we laten ons verrassen wat voor camping we gaan zien.
En dan is daar de camping, wat een verademing en vooral wat bijzonder.
We worden welkomgeheten door twee Duitse jongens die hier een huisje aan het bouwen zijn voor de eigenaar van de camping.
Je kon duidelijk zien dat het Duitser zijn, typisch Duitse kleding, wit hemd zwart vestje met grote knopen er over, en een Duits hoedje op.
Later blijkt dat de Duitse jongens met z'n vijven zijn, en zij volgen een 850 jaar oude Duitse traditie.
Dit houd in dat zij gaan "wanderen" op reis gaan, en zij minimaal spullen meenemen.
Traditionele kleding dragen, en in hun onderhoud voorzien door werk te verrichten.
Zoek maar eens op het internet naar "Wanderjahre" en "Journeyman years".
De eigenaresse verteld het een en ander over de camping, een bijzondere camping, ecologisch, water uit de grond, zonnecollectoren, compost toilet en campinggasten die hier aan het werk worden gezet.
S'avonds nog een wandeling gemaakt over het 90 hectare grote landgoed gemaakt en een wijntje bij het nieuwe huisje gedenken.

Zondag 11-1-2015
Vanmorgen om 9.00 uit Hukatere vertrokken over de Twincoast scenic route, we komen allerlei leuke plaatsjes, tegen het is rustig op de weg.  Stop hier komt de Ferry! 
Tot zo. We zijn weer langs de bakker in Awanui gereden, maar helaas het is vandaag zondag, dus die was dicht. Veel supermarkten zijn wel open, ook de kleinere winkels.
Verder gaat het, langs Kataia, Wainui, Manukau allemaal kleine dorpjes met minstens 1  kerk en 1 school. Af en toe stoppen we om van het uitzicht te genieten, maar......het is overal mooi! Bij Opononi is het water blauw, groots, met in de verte witte zandduinen en daarvoor het frisse groen van de bosrijke ronde heuvels. Onze eerste bestemming is het Waipoua woud, hier zien we bomen van 2000 jaar oud, indrukwekkend! We zien de god van het woud, Tane Mahuta, de vader van het woud, met een omvang van 16 meter, en de " four sisters", ook niet gering. Inmiddels hebben wel zin in een hapje en Ton besteld een seadog en An een frietje. Dat gaan we thuis ook maken, jammie!
Het is inmiddels 14.00 en we kijken onderweg uit naar een camping, maar dan moeten we stoppen . Er is een ongeluk gebeurd, een motorrijder is uitgegleden, problemen met zijn rem, gelukkig waren er genoeg mensen om te helpen, Ton en ik hebben het verkeer rustig verder laten rijden en na een half uur konden we de weg vrij maken voor de ambulance. Hopelijk loopt het allemaal af voor de stoere motorgasten. Stoer, het eerst wat ' ie deed was een sjekkie roken en toen ik vroeg of ie wat water wou, zeiden de omstanders, doe hem maar een pilsje!
En nu zitten we aan een kabbelend riviertje dit verhaaltje aan jullie te schrijven, wat een leven.
Vanavond gaan we een nachtwandeling maken, onderweg hebben we allerlei vreemde dieren gezien, maar dan platgereden, en we willen wel eens weten hoe ze er levend uit zien.